Punjabi Tayi Sex Story
ਤਾਈ ਦੀ ਮੁਹੱਬਤ ਦੀ ਕਹਾਣੀ
ਪਿੰਡ ਸੰਗਤਪੁਰਾ ਦੀਆਂ ਤੰਗ ਗਲੀਆਂ ਵਿੱਚ, ਜਿੱਥੇ ਹਰ ਸਵੇਰ ਸੂਰਜ ਦੀਆਂ ਕਿਰਨਾਂ ਨਾਲ ਧਰਤੀ ਜਾਗਦੀ ਸੀ, ਉੱਥੇ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ ਸਰਬਜੀਤ ਕੌਰ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਪਿੰਡ ਵਾਲੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ‘ਤਾਈ’ ਕਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਤਾਈ ਦੀ ਉਮਰ ਸੀ ਪੰਜਾਹ ਦੇ ਕਰੀਬ, ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ‘ਤੇ ਜਵਾਨੀ ਦੀ ਚਮਕ ਅਜੇ ਵੀ ਸੀ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਉਦਾਸੀ ਸੀ, ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਅਧੂਰੀ ਕਹਾਣੀ ਉਸ ਦੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਸੁੱਤੀ ਪਈ ਹੋਵੇ।
ਤਾਈ ਦਾ ਪਤੀ, ਜਸਵੰਤ ਸਿੰਘ, ਦਸ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਇੱਕ ਸੜਕ ਹਾਦਸੇ ਵਿੱਚ ਚਲਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਤਾਈ ਨੇ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਪਾਲਣ ਲਈ ਦਿਨ-ਰਾਤ ਮਿਹਨਤ ਕੀਤੀ। ਪਰ ਬੱਚੇ ਜਦੋਂ ਵੱਡੇ ਹੋਏ, ਉਹ ਸ਼ਹਿਰ ਚਲੇ ਗਏ, ਅਤੇ ਤਾਈ ਇਕੱਲੀ ਰਹਿ ਗਈ। ਉਸ ਦੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਖਾਲੀਪਣ ਸੀ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਨਾ ਤਾਂ ਪਿੰਡ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਭਰ ਸਕਦੀਆਂ ਸਨ, ਨਾ ਹੀ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਦੀ ਸੇਵਾ।
ਇੱਕ ਦਿਨ, ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਨਵਾਂ ਮੁੰਡਾ ਆਇਆ, ਜਸਕਰਨ। ਜਸਕਰਨ ਦੀ ਉਮਰ ਸੀ ਤੀਹ ਸਾਲ ਦੇ ਕਰੀਬ, ਅਤੇ ਉਹ ਸ਼ਹਿਰ ਤੋਂ ਵਾਪਸ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ ਆਇਆ ਸੀ, ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਦੀ ਜ਼ਮੀਨ ਸੰਭਾਲਣ ਲਈ। ਜਸਕਰਨ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਸਾਦਗੀ ਸੀ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਹੱਸੀ ਵਿੱਚ ਜਾਦੂ। ਉਹ ਅਕਸਰ ਤਾਈ ਦੇ ਘਰ ਦੇ ਬਾਹਰ ਵਾਲੇ ਚੌਂਕ ਵਿੱਚ ਬੈਠ ਕੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਾ।
ਇੱਕ ਸ਼ਾਮ, ਜਦੋਂ ਤਾਈ ਆਪਣੇ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਬੈਠੀ ਸੀ, ਜਸਕਰਨ ਉਸ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਆਇਆ। “ਤਾਈ ਜੀ, ਤੁਸੀਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਇਕੱਲੇ ਕਿਉਂ ਬੈਠੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹੋ?” ਉਸ ਨੇ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦਿਆਂ ਪੁੱਛਿਆ।
ਤਾਈ ਨੇ ਇੱਕ ਲੰਮੀ ਸਾਹ ਲਈ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, “ਬੇਟਾ, ਜਦੋਂ ਦਿਲ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਦੱਸਣ ਵਾਲਾ ਕੋਈ ਨਾ ਹੋਵੇ, ਤਾਂ ਇਕੱਲਾਪਣ ਹੀ ਸਾਥੀ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।”
ਜਸਕਰਨ ਨੇ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਝਾਤੀ ਮਾਰੀ, ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਉਸ ਉਦਾਸੀ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ। ਉਸ ਦਿਨ ਤੋਂ, ਜਸਕਰਨ ਅਕਸਰ ਤਾਈ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਲੱਗਾ। ਉਹ ਉਸ ਨੂੰ ਸ਼ਹਿਰ ਦੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਸੁਣਾਉਂਦਾ, ਅਤੇ ਤਾਈ ਉਸ ਨੂੰ ਪਿੰਡ ਦੀਆਂ ਪੁਰਾਣੀਆਂ ਗੱਲਾਂ। ਦੋਵਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਬਣ ਗਿਆ, ਜੋ ਨਾ ਸਿਰਫ਼ ਦੋਸਤੀ ਸੀ, ਸਗੋਂ ਇਸ ਤੋਂ ਵੀ ਕੁਝ ਜ਼ਿਆਦਾ।
ਇੱਕ ਰਾਤ, ਜਦੋਂ ਮੀਂਹ ਦੀਆਂ ਬੂੰਦਾਂ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਡਿੱਗ ਰਹੀਆਂ ਸਨ, ਜਸਕਰਨ ਤਾਈ ਦੇ ਘਰ ਆਇਆ। ਦੋਵੇਂ ਚੁੱਪ-ਚਾਪ ਬੈਠੇ ਸਨ, ਅਤੇ ਹਵਾ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਸਾ ਜਜ਼ਬਾਤ ਸੀ। ਜਸਕਰਨ ਨੇ ਹੌਲੀ ਜਿਹੇ ਤਾਈ ਦਾ ਹੱਥ ਫੜਿਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, “ਤਾਈ ਜੀ, ਮੈਂ ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਸਮਾਜ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਸਾਨੂੰ ਜੁਦਾ ਕਰ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ, ਪਰ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਇੱਕ ਅਜਿਹਾ ਪਿਆਰ ਹੈ, ਜੋ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਸਮਝਾਇਆ ਜਾ ਸਕਦਾ।”
ਤਾਈ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਹੰਝੂ ਆ ਗਏ। ਉਸ ਨੇ ਜਸਕਰਨ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਵੇਖਿਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, “ਬੇਟਾ, ਮੇਰੀ ਉਮਰ ਅਤੇ ਤੇਰੀ ਜਵਾਨੀ ਵਿੱਚ ਫ਼ਰਕ ਹੈ, ਪਰ ਜੇ ਤੇਰਾ ਦਿਲ ਸੱਚਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਵੀ ਇਸ ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਸੰਭਾਲ ਲਵਾਂਗੀ।”
ਉਸ ਰਾਤ, ਮੀਂਹ ਦੀਆਂ ਬੂੰਦਾਂ ਦੀ ਸਾਖੀ ਹੇਠ, ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਦਿਲ ਇੱਕ-ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਜੁੜ ਗਏ। ਉਹ ਪਿਆਰ ਨਾ ਸਿਰਫ਼ ਸਰੀਰਕ ਸੀ, ਸਗੋਂ ਇੱਕ ਗਹਿਰੀ ਜਜ਼ਬਾਤੀ ਜੁੜਤ ਸੀ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਸਮਝ, ਸਤਿਕਾਰ, ਅਤੇ ਅਣਕਿਹਾ ਪਿਆਰ ਸੀ।
ਪਰ ਪਿੰਡ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਤੋਂ ਇਹ ਰਿਸ਼ਤਾ ਲੁਕਿਆ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ। ਗੱਲਾਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈਆਂ, ਅਤੇ ਤਾਈ ਨੂੰ ਸਮਾਜ ਦੀਆਂ ਸਖ਼ਤ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣਨੀਆਂ ਪਈਆਂ। ਇੱਕ ਦਿਨ, ਜਸਕਰਨ ਨੇ ਤਾਈ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, “ਤਾਈ ਜੀ, ਜੇ ਸਾਨੂੰ ਇਕੱਠੇ ਰਹਿਣਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਇਸ ਪਿੰਡ ਤੋਂ ਦੂਰ ਜਾਣਾ ਪਵੇਗਾ।”
ਤਾਈ ਨੇ ਇੱਕ ਲੰਮੀ ਸਾਹ ਲਈ, ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਪੁਰਾਣੇ ਘਰ ਵੱਲ ਵੇਖਿਆ, ਜਿੱਥੇ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਸਾਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਿਤਾਈ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਡਰ ਸੀ, ਪਰ ਜਸਕਰਨ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਪਿਆਰ ਵੇਖ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਹਿੰਮਤ ਮਿਲੀ।
ਅਗਲੀ ਸਵੇਰ, ਜਦੋਂ ਪਿੰਡ ਅਜੇ ਸੁੱਤਾ ਪਿਆ ਸੀ, ਤਾਈ ਅਤੇ ਜਸਕਰਨ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਭਾਲ ਵਿੱਚ ਸ਼ਹਿਰ ਵੱਲ ਨਿਕਲ ਗਏ। ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਪਿਆਰ, ਜੋ ਸਮਾਜ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਵਿੱਚ ਗਲਤ ਸੀ, ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਦਿਲਾਂ ਵਿੱਚ ਸੱਚਾ ਅਤੇ ਪਵਿੱਤਰ ਸੀ।
ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਸਰਬਜੀਤ ਅਤੇ ਜਸਕਰਨ ਦੀ ਨਹੀਂ, ਸਗੋਂ ਹਰ ਉਸ ਦਿਲ ਦੀ ਹੈ, ਜੋ ਸਮਾਜ ਦੀਆਂ ਰੋਕਾਂ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਪਿਆਰ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਰੱਖਦਾ ਹੈ।