Punjabi Sex Stories Maa Putt Bhai Bhen
ਮਾਂ ਪੁੱਤ ਭੈਣ ਭਰਾ ਦੀ ਕਹਾਣੀ
ਇੱਕ ਪਿੰਡ ਸੀ, ਨਾਮ ਸੀ ਸੋਹਣਾ। ਇੱਥੇ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ ਸਰਬਜੀਤ ਕੌਰ, ਇੱਕ ਮਾਂ ਜਿਸ ਦੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਸਮੁੰਦਰ ਜਿੰਨੀ ਮਮਤਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਦੋ ਬੱਚੇ ਸਨ – ਵੱਡਾ ਪੁੱਤਰ ਗੁਰਪ੍ਰੀਤ ਅਤੇ ਛੋਟੀ ਧੀ ਸਿਮਰਨ। ਪਰਿਵਾਰ ਸਾਦਾ ਸੀ, ਖੇਤਾਂ ਵਿੱਚ ਮਿਹਨਤ ਕਰਕੇ ਗੁਜ਼ਾਰਾ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਪਿਤਾ ਜੀ ਦੀ ਮੌਤ ਨੂੰ ਪੰਜ ਸਾਲ ਹੋ ਚੁੱਕੇ ਸਨ, ਅਤੇ ਸਰਬਜੀਤ ਨੇ ਇਕੱਲਿਆਂ ਹੀ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਪਾਲਿਆ ਸੀ।
ਮਾਂ ਦੀ ਮਮਤਾ
ਸਰਬਜੀਤ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਸਵੇਰੇ ਉੱਠਦੀ, ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਜਾਂਦੀ, ਅਤੇ ਅਰਦਾਸ ਕਰਦੀ, “ਮੇਰੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਸੁੱਖ ਅਤੇ ਸਤਿਬੁੱਧੀ ਦੇਣਾ, ਵਾਹਿਗੁਰੂ।” ਉਹ ਖੇਤਾਂ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰਦੀ, ਪਰ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਹਮੇਸ਼ਾ ਇੱਕ ਚਮਕ ਸੀ ਜਦੋਂ ਉਹ ਗੁਰਪ੍ਰੀਤ ਅਤੇ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਵੇਖਣ ਲਈ ਘਰ ਪਰਤਦੀ। ਗੁਰਪ੍ਰੀਤ, ਜੋ ਹੁਣ 22 ਸਾਲ ਦਾ ਸੀ, ਮਾਂ ਦੀ ਮਦਦ ਲਈ ਖੇਤਾਂ ਵਿੱਚ ਪੂਰਾ ਜ਼ੋਰ ਲਾਉਂਦਾ। ਸਿਮਰਨ, 18 ਸਾਲ ਦੀ, ਸਕੂਲ ਜਾਂਦੀ ਅਤੇ ਸੁਪਨੇ ਵੇਖਦੀ ਕਿ ਇੱਕ ਦਿਨ ਉਹ ਡਾਕਟਰ ਬਣੇਗੀ।
ਭੈਣ-ਭਰਾ ਦਾ ਪਿਆਰ
ਗੁਰਪ੍ਰੀਤ ਅਤੇ ਸਿਮਰਨ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਸੀ ਵੀਰ-ਭੈਣ ਦਾ ਪਰ ਦੋਸਤਾਂ ਵਰਗਾ। ਸਿਮਰਨ ਅਕਸਰ ਗੁਰਪ੍ਰੀਤ ਨੂੰ ਚਿੜੌਂਦੀ, “ਵੀਰੇ, ਤੂੰ ਕਦੋਂ ਵਿਆਹ ਕਰੇਂਗਾ? ਮੈਨੂੰ ਭਾਬੀ ਚਾਹੀਦੀ ਏ!” ਗੁਰਪ੍ਰੀਤ ਹੱਸਦਾ, “ਪਹਿਲਾਂ ਤੂੰ ਡਾਕਟਰ ਬਣ, ਫਿਰ ਮੈਂ ਸੋਚਾਂਗਾ।” ਪਰ ਅੰਦਰੋਂ ਉਸ ਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਵਿਆਹ ਦੀ ਸੋਚ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਸੁਪਨੇ ਪੂਰੇ ਨਾ ਹੋ ਜਾਣ। ਉਹ ਆਪਣੀ ਭੈਣ ਦੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਲਈ ਹਰ ਸੰਭਵ ਕੁਰਬਾਨੀ ਦੇਣ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਸੀ।
ਇੱਕ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਸਮਾਂ
ਇੱਕ ਸਾਲ ਮੌਸਮ ਨੇ ਧੋਖਾ ਦਿੱਤਾ। ਖੇਤਾਂ ਵਿੱਚ ਫਸਲ ਨਾ ਹੋਈ, ਅਤੇ ਪਰਿਵਾਰ ‘ਤੇ ਕਰਜ਼ਾ ਵਧਣ ਲੱਗਾ। ਸਰਬਜੀਤ ਨੂੰ ਚਿੰਤਾ ਸਤਾਉਣ ਲੱਗੀ। ਉਸ ਨੇ ਗੁਰਪ੍ਰੀਤ ਨੂੰ ਨਾ ਦੱਸਿਆ, ਪਰ ਰਾਤ ਨੂੰ ਉਹ ਚੁੱਪ-ਚਾਪ ਅਰਦਾਸ ਕਰਦੀ, “ਮੇਰੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦਾ ਭਵਿੱਖ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਰੱਖ, ਵਾਹਿਗੁਰੂ।” ਗੁਰਪ੍ਰੀਤ ਨੇ ਮਾਂ ਦੀ ਚਿੰਤਾ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ। ਉਸ ਨੇ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਕਿ ਉਹ ਸ਼ਹਿਰ ਜਾਵੇਗਾ, ਮਜ਼ਦੂਰੀ ਕਰੇਗਾ, ਅਤੇ ਪੈਸੇ ਘਰ ਭੇਜੇਗਾ।
ਜਦੋਂ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਾ, ਉਹ ਰੋਣ ਲੱਗੀ। “ਵੀਰੇ, ਤੂੰ ਸਾਡੇ ਬਿਨਾਂ ਕਿਵੇਂ ਰਹੇਂਗਾ? ਮੈਂ ਪੜ੍ਹਾਈ ਛੱਡ ਦਿੰਦੀ ਹਾਂ, ਪਰ ਤੂੰ ਨਾ ਜਾ।” ਗੁਰਪ੍ਰੀਤ ਨੇ ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਸਿਰ ‘ਤੇ ਹੱਥ ਰੱਖਿਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, “ਤੇਰੇ ਸੁਪਨੇ ਮੇਰੇ ਸੁਪਨੇ ਨੇ, ਸਿਮਰਨ। ਮੈਂ ਵਾਪਸ ਆਵਾਂਗਾ, ਪਰ ਤੂੰ ਵਾਅਦਾ ਕਰ ਕਿ ਤੂੰ ਡਾਕਟਰ ਬਣੇਂਗੀ।” ਸਰਬਜੀਤ ਨੇ ਵੀ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਹੰਝੂ ਲੁਕਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ, “ਪੁੱਤ, ਤੂੰ ਸਾਡੀ ਜਾਨ ਏ। ਜਲਦੀ ਵਾਪਸ ਆ ਜਾਈਂ।”
ਪਿਆਰ ਦੀ ਜਿੱਤ
ਗੁਰਪ੍ਰੀਤ ਸ਼ਹਿਰ ਗਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਦਿਨ-ਰਾਤ ਮਿਹਨਤ ਕੀਤੀ, ਅਤੇ ਹਰ ਮਹੀਨੇ ਪੈਸੇ ਘਰ ਭੇਜੇ। ਸਿਮਰਨ ਨੇ ਪੜ੍ਹਾਈ ਵਿੱਚ ਪੂਰਾ ਜ਼ੋਰ ਲਾਇਆ। ਸਰਬਜੀਤ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਜਾ ਕੇ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤ ਦੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਦੀ ਅਰਦਾਸ ਕਰਦੀ। ਦੋ ਸਾਲ ਬਾਅਦ, ਸਿਮਰਨ ਨੇ ਮੈਡੀਕਲ ਦੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਲਈ ਸਕਾਲਰਸ਼ਿਪ ਜਿੱਤ ਲਈ। ਜਦੋਂ ਉਸ ਨੇ ਇਹ ਖਬਰ ਗੁਰਪ੍ਰੀਤ ਨੂੰ ਦੱਸੀ, ਉਹ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਰੋ ਪਿਆ।
ਗੁਰਪ੍ਰੀਤ ਵਾਪਸ ਪਿੰਡ ਪਰਤਿਆ। ਸਰਬਜੀਤ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਗਲ ਨਾਲ ਲਾਇਆ, ਅਤੇ ਸਿਮਰਨ ਨੇ ਆਪਣੇ ਵੀਰ ਨੂੰ ਜੱਫੀ ਪਾਈ। ਉਸ ਦਿਨ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਖੁਸ਼ੀ ਦਾ ਮਾਹੌਲ ਸੀ। ਸਿਮਰਨ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਵੀਰੇ, ਮੈਂ ਡਾਕਟਰ ਬਣ ਕੇ ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਾਂਗੀ।” ਗੁਰਪ੍ਰੀਤ ਨੇ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ, “ਅਤੇ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਹਰ ਕਦਮ ‘ਤੇ ਹਾਂ।” ਸਰਬਜੀਤ ਨੇ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਖੁਸ਼ੀ ਦੇ ਹੰਝੂ ਨਾਲ ਕਿਹਾ, “ਮੇਰੇ ਬੱਚੇ ਮੇਰੀ ਜਾਨ ਨੇ।”
ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਸੀ ਮਾਂ ਦੀ ਮਮਤਾ, ਭੈਣ-ਭਰਾ ਦੇ ਪਿਆਰ, ਅਤੇ ਕੁਰਬਾਨੀ ਦੀ। ਉਹ ਪਿਆਰ ਜੋ ਸਮੁੰਦਰਾਂ ਨਾਲੋਂ ਡੂੰਘਾ ਅਤੇ ਪਹਾੜਾਂ ਨਾਲੋਂ ਉੱਚਾ ਸੀ।