Punjabi girl sex story canada
ਕੈਨੇਡਾ ਵਿੱਚ ਮੁਹੱਬਤ ਦੀ ਕਹਾਣੀ
ਵੈਨਕੂਵਰ ਦੀਆਂ ਸਰਦੀਆਂ ਵਿੱਚ, ਜਿੱਥੇ ਬਰਫ਼ ਨਾਲ ਢਕੀਆਂ ਸੜਕਾਂ ਅਤੇ ਚੁੱਪ ਦਾ ਆਲਮ ਸੀ, ਉੱਥੇ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ ਸਿਮਰਨ ਕੌਰ। ਸਿਮਰਨ, ਇੱਕ 25 ਸਾਲ ਦੀ ਪੰਜਾਬਣ ਕੁੜੀ, ਜੋ ਪੰਜ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨਾਲ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਜਲੰਧਰ ਤੋਂ ਕੈਨੇਡਾ ਆਈ ਸੀ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਸੁਪਨੇ ਸਨ, ਅਤੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਉਦਾਸੀ, ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਅਣਕਿਹੀ ਗੱਲ ਉਸ ਨੂੰ ਅੰਦਰੋਂ ਖਾਈ ਜਾਂਦੀ ਹੋਵੇ।
ਸਿਮਰਨ ਦਿਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਕੌਫੀ ਸ਼ੌਪ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਅਤੇ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕਾਲਜ ਦੀਆਂ ਕਲਾਸਾਂ ਅਟੈਂਡ ਕਰਦੀ। ਉਸ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਸਭ ਕੁਝ ਸੀ – ਮਾਂ-ਪਿਓ ਦਾ ਪਿਆਰ, ਦੋਸਤ, ਅਤੇ ਇੱਕ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਭਵਿੱਖ – ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਉਸ ਦੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਖਾਲੀਪਣ ਸੀ।
ਇੱਕ ਦਿਨ, ਕੌਫੀ ਸ਼ੌਪ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮੁੰਡਾ ਆਇਆ, ਅਰਜਨ ਸਿੰਘ। ਅਰਜਨ, ਜੋ ਕਿ ਟੋਰਾਂਟੋ ਤੋਂ ਵੈਨਕੂਵਰ ਨੌਕਰੀ ਦੀ ਭਾਲ ਵਿੱਚ ਆਇਆ ਸੀ, ਉਸ ਦੀ ਉਮਰ 28 ਸਾਲ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਗਰਮੀ ਸੀ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਵਿੱਚ ਸਾਦਗੀ। ਜਦੋਂ ਸਿਮਰਨ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਕੌਫੀ ਸਰਵ ਕੀਤੀ, ਅਰਜਨ ਨੇ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦਿਆਂ ਕਿਹਾ, “ਜੀ, ਤੁਸੀਂ ਪੰਜਾਬ ਤੋਂ ਹੋ, ਨਹੀਂ? ਤੁਹਾਡੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਮਿੱਟੀ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੂ ਹੈ।”
ਸਿਮਰਨ ਹੱਸ ਪਈ, ਅਤੇ ਉਸ ਦਿਨ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਉਸ ਨੂੰ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਕੋਈ ਉਸ ਨੂੰ ਸਮਝਦਾ ਹੈ। ਉਸ ਦਿਨ ਤੋਂ, ਅਰਜਨ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਕੌਫੀ ਸ਼ੌਪ ਆਉਣ ਲੱਗਾ। ਦੋਵੇਂ ਛੋਟੀਆਂ-ਛੋਟੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ – ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਮੇਲਿਆਂ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਕੈਨੇਡਾ ਦੀ ਸਰਦੀਆਂ ਤੱਕ। ਧੀਰੇ-ਧੀਰੇ, ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਦੋਸਤੀ ਡੂੰਘੀ ਹੁੰਦੀ ਗਈ।
ਇੱਕ ਸ਼ਾਮ, ਜਦੋਂ ਸਿਮਰਨ ਦੀ ਸ਼ਿਫਟ ਖਤਮ ਹੋਈ, ਅਰਜਨ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, “ਸਿਮਰਨ, ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਸਮੁੰਦਰ ਕੰਢੇ ਤੁਰਨਾ ਪਸੰਦ ਕਰੋਗੇ?” ਸਿਮਰਨ ਨੇ ਹੌਲੀ ਜਿਹੇ ਸਿਰ ਹਿਲਾਇਆ, ਅਤੇ ਦੋਵੇਂ ਸਟੈਨਲੀ ਪਾਰਕ ਦੇ ਸਮੁੰਦਰ ਕੰਢੇ ਵੱਲ ਚੱਲ ਪਏ। ਲਹਿਰਾਂ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਅਤੇ ਸਰਦ ਹਵਾ ਵਿੱਚ, ਅਰਜਨ ਨੇ ਸਿਮਰਨ ਦਾ ਹੱਥ ਫੜਿਆ। “ਸਿਮਰਨ, ਮੈਂ ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਅਸੀਂ ਹੁਣੇ-ਹੁਣੇ ਮਿਲੇ ਹਾਂ, ਪਰ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਤੇਰੇ ਲਈ ਇੱਕ ਅਜਿਹੀ ਥਾਂ ਬਣ ਗਈ ਹੈ, ਜੋ ਪਹਿਲਾਂ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਸੀ।”
ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਗੱਲ੍ਹੇ ਲਾਲ ਹੋ ਗਏ। ਉਸ ਦੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਵੀ ਅਰਜਨ ਲਈ ਜਜ਼ਬਾਤ ਜਾਗ ਰਹੇ ਸਨ, ਪਰ ਉਸ ਨੂੰ ਡਰ ਸੀ – ਪਰਿਵਾਰ ਦੀਆਂ ਉਮੀਦਾਂ, ਸਮਾਜ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ, ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਭਵਿੱਖ ਦੀ ਚਿੰਤਾ। ਫਿਰ ਵੀ, ਉਸ ਨੇ ਅਰਜਨ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਵੇਖਿਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, “ਅਰਜਨ, ਮੈਂ ਵੀ ਤੈਨੂੰ ਪਸੰਦ ਕਰਦੀ ਹਾਂ, ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਸਮਾਂ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।”
ਸਮਾਂ ਬੀਤਦਾ ਗਿਆ, ਅਤੇ ਦੋਵਾਂ ਦਾ ਪਿਆਰ ਵਧਦਾ ਗਿਆ। ਇੱਕ ਰਾਤ, ਜਦੋਂ ਸਿਮਰਨ ਅਰਜਨ ਦੇ ਅਪਾਰਟਮੈਂਟ ਵਿੱਚ ਸੀ, ਬਰਫਬਾਰੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈ। ਖਿੜਕੀ ਦੇ ਬਾਹਰ ਬਰਫ਼ ਦੀਆਂ ਫੁੱਲੀਆਂ ਡਿੱਗ ਰਹੀਆਂ ਸਨ, ਅਤੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਮੋਮਬੱਤੀ ਦੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਸੀ। ਅਰਜਨ ਨੇ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਲਿਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, “ਸਿਮਰਨ, ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਬਿਨਾਂ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਕਲਪਨਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ।”
ਉਸ ਪਲ, ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਸਾਰੇ ਡਰ ਖਤਮ ਹੋ ਗਏ। ਉਸ ਨੇ ਅਰਜਨ ਨੂੰ ਚੁੰਮਿਆ, ਅਤੇ ਉਹ ਪਲ ਦੋਵਾਂ ਲਈ ਇੱਕ ਅਣਕਿਹੇ ਪਿਆਰ ਦਾ ਸਫਰ ਬਣ ਗਿਆ। ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਪਿਆਰ ਸਿਰਫ਼ ਸਰੀਰਕ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਸਗੋਂ ਇੱਕ ਗਹਿਰੀ ਜਜ਼ਬਾਤੀ ਜੁੜਤ ਸੀ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਸਮਝ, ਸਤਿਕਾਰ, ਅਤੇ ਇੱਕ-ਦੂਜੇ ਲਈ ਬੇਪਨਾਹ ਮੁਹੱਬਤ ਸੀ।
ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ, ਸਿਮਰਨ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਅਰਜਨ ਬਾਰੇ ਦੱਸਿਆ। ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ, ਮਾਂ-ਪਿਓ ਨੂੰ ਝਿਜਕ ਸੀ, ਪਰ ਜਦੋਂ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਅਰਜਨ ਦੀ ਸੱਚਾਈ ਅਤੇ ਸਿਮਰਨ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਖੁਸ਼ੀ ਵੇਖੀ, ਉਹ ਮੰਨ ਗਏ।
ਅੱਜ, ਸਿਮਰਨ ਅਤੇ ਅਰਜਨ ਵੈਨਕੂਵਰ ਵਿੱਚ ਇਕੱਠੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਮੁਹੱਬਤ, ਜੋ ਇੱਕ ਕੌਫੀ ਸ਼ੌਪ ਵਿੱਚ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਈ, ਅੱਜ ਵੀ ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਤਾਜ਼ਾ ਹੈ। ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਸਿਰਫ਼ ਪਿਆਰ ਦੀ ਨਹੀਂ, ਸਗੋਂ ਹਿੰਮਤ, ਸਮਝ, ਅਤੇ ਸੱਚੇ ਜਜ਼ਬਾਤ ਦੀ ਹੈ, ਜੋ ਸਮਾਜ ਦੀਆਂ ਸੀਮਾਵਾਂ ਨੂੰ ਪਾਰ ਕਰਕੇ ਆਪਣੀ ਮੰਜ਼ਿਲ ਲੱਭਦੇ ਹਨ।